IV - YUSUF ÇELEBİ

Amcamın oğlu, liseyi bitirinceye kadar yapışık ikizler gibi birlikte olduğumuz İbrahim’in (Çelebi) babasıydı Yusuf amca. Benim de babam sayılır.

7-8 yaşındayken, bugün ancak ülkemizin turistik sahil beldelerinde yazları giyilen kısa pantolonu, biz 50 yıl önce köyümüzde giyiyorduk.

Genç kızların, dikolta adı verilen (Sanırım ‘Dekolte‘ kelimesinden türetilen bir isim.) giysileri vardı: Boynun alt kısmı ve kolları açık, etek boyu diz kapaklarının üzerinde, pazenden yapılma bir giysiydi.

50 yıl sonra nerelere geldik!

Kadın vücutlarının zorla hapsedildiği yıllara!..

Benim, Yusuf amcayla ilk anım ta o yıllara kadar uzanır.

Uzayan saçımızı Yusuf amca keserdi. Bizim evde, üç numara saç kesen bir makine vardı, benim ve İbrahim’in saçı aynı anda kesilirdi. Birimizin saçı kesilirken seyrederdi diğerimiz. Saçı kesilenin, yağmur yağıyormuşçasına yaş akardı gözlerinden. Bıçağı yeterince keskin değil, biraz kördü: Kafamızda hareket ettikçe, kesemediği kılları yolup kopartırdı meret!

Birde şu parazit ilaçları!

Tanrım!

Birkaç ayda bir zorla içirilen solucan döktürücü şurupların o kadar iğrenç bir tadı vardı ki, yalvarırdık içmemek için Yusuf amcaya, fakat Nuh der Peygamber demezdi.

Ağlayarak ve öğürerek içerdik şurubu.

Ortak biçerdöverimiz vardı Yusuf amcayla. Önce Çukurova’ya, sonra Kırşehir’in Boztepe yöresine gider, çalışır ve daha sonra da köyümüzdeki ekinleri biçerdi. Son durağı ise Kayseri Uzun Yayla olurdu. Bir keresinde biçerdöverde yangın çıkmış ve yüzü-gözü yanmıştı!

Biçerdöverin garajı vardı hemen evimizin önünde. Tüm kış bakımını yapar ve gelecek sezona hazırlardı biçerdöveri.

Bir keresinde biçerdöverin motoru yanmış ve köyümüz koşullarında krankını taşlamıştı!

Yusuf amcanın, köyümüzde yaptığı bu krank taşlama işi, o zamanlar Kayseri’de bile sayılı yerlerde yapılabiliyordu!

Bizim, pergel ve cetvel kullanmayı bile zor yapabildiğimiz o yıllarda, “Kompas” kullanırdı Yusuf amca.

Ben ise, “kompas”ı yıllar sonra ancak fizik öğretmeni olacağım için üniversitede öğrenecektim.

Köyümüzle harman yeri arasında bulunan tarlalarımıza elma diktiler babamla. Su yoktu ve eşeklerin sırtında, her sefer, Göllüpınar çeşmesinden getirdiğimiz dörder teneke suyla sulardık fidanları...

Baktılar bu iş olmuyor, kuyu kazmaya karar verdiler. Maaile hep beraber günlerce çalıştık bahçede.

İbrahim ve ben lisede öğrenciydik, tarla işlerinde tembeldik biraz, kardeşlerimiz; Sadullah ve Erdal çok çalışkandılar. Bizim de çok çalışarak yorulmamız için, inat inadına daha çok çalışırlardı: “ Alağaz “ derdik onlara.

Günlerce çalıştıktan sonra nihayet su çıkmıştı kuyudan!

Sıra havuz yapmaya gelmişti ve dağdan getirilmişti havuz yapımında kullanılacak taşlar.

Yusuf amca, havuzun duvarına koyacağı herhangi bir taşı zor seçerdi: Koyacağı taşı İbrahim’den veya benden ister, koymadan önce yıkar, beğenmez başka bir taş daha ister ve onu da yıkadıktan sonra konuşlandırır; geriye çekilir şöyle bir bakar, hoşuna gitmez ise düzeltir ve geriye çekilerek yeniden kontrol eder ve koyacağı bir taş için belki de elli tane taşı denerdi. Çıldırırdık İbrahim’le ve “bu havuz on senede zor biter.” diye dert yanardık birbirimize!

Yaptığının sağlam olmasını istiyordu Yusuf amca. Biz ise biraz top oynamak veya gezmek istiyorduk, lise öğrenciliği döneminin verdiği heyecanla.

Öğrenciyken zaman zaman birkaç gün de olsa yanımızda kalırdı Kayseri’de.

Su testisinin üzerine çizmiş olduğu “Dünya” ile açıklamaya çalışırdı bize; ekvatoru, yengeç ve oğlak dönencelerini...

Uzun süre görememiştim, vefatından bir yıl kadar önce gördüm, yüksek tansiyon nedeniyle felç olmuştu ve zor konuşabiliyordu.

İnanıyorum ki ekonomik ve sosyo-kültürel olanaklar sağlanmış olsaydı, Yusuf amca, çağımıza damgasını vuran bir sanatçı veya bilim insanı olabilirdi!

Şair Dr. Salim Çelebi